Minderwaardigheid is een complex waarin ge geen winkels kunt bouwen.

Eerst wild vergroeien,

Dan proberen om weer los te komen,

Van het groene landschap,

Met zijn dorre koeien.

We speelden in den hof,

En Houdini de leugenaar,

Die eigenlijk Willy heette,

 Zei:

“Mijn ballen zijn als knikkers,

Ze tikken, tikken en ze mikken,

Mikken op de eeuwigheid.

Ik heb het hinkelspel opnieuw uitgevonden,

Het wordt nu zonder hinkelen gespeeld,

En zonder voeten.”

Wat een rare peer,

En zo zat en schurftig,

En simpel en lelijk.

En Pietje de Botanicus,

Van Roger het boerke,

Van Eulalie van de laller,

Zong:

“Ik ben een gele slunzige plant,

Mijn kop steekt boven het gras,

Maar dat bromt niets, want,

Ik sta willoos in een pot,

rot.”

En monseigneur André,

Na zijn wild en vurig verlangen,

In den hoek van den toren,

Door zaad te hebben vervangen,

Preekte aan den toog:

“Och mannekes toch,

Die zwarte beren in de Kongo,

Die zitten te wachten op onze Heer,

En wie zal Hem brengen?

Ikke niet.

Mijn voeten doen zeer.”

En ik dan in het midden,

Van heel dien troep,

Zo zot als een petroleumlamp,

En ik moet niet peizen dat,

Ik beter ben, of minder zat,

Omdat ik wat boekskes heb gelezen.

Oh Vlaanderen,

Hoe hebt ge mij,

Zo’n zotte kop gegeven,

En mij zo onnozel gemaakt,

En waarom, toch, waarom,

Ben ik het ook altijd gebleven?

Izanagi's yearning

Wandering alleys and temples,

The faint ringing of her bells and ribbons,

The scent of her underbelly,

The mildewed invasion of,

Ancient Yamato,

Ripping us apart,

In the land of the put down runt,

The sun is radiant,

All is fine as ever,

Dust strikes hard upon our brows.

Oh Mikoto,

Strut around my pillar,

If you holler first,

We’ll raise a tar skinned child,

A real blood sucker.

To be on an island, so solitarily,

Most fitting for a tenno,

In search of his basis,

And finding only cancer,

What a joke.

I left in the morning,

Time of dew and sweat,

Upon her curves and branches,

Unseen by servants and maids,

Sneaky and low and bloody and chanting,

You’ll get a letter before tomorrow.

Your iridescence of skin,

Great chameleon of my soul,

In this dullness of sin,

Is precious beyond,

All things seen.

Fysiologisch pessimisme.

De huid bloedt de lippen leeg,
Over de aderen druipt een web van vlees,
Waarin alle humoren besloten zitten,
“Bloed”, zo zong de Galliër
“Blauw en rood, gele,
En zwarte gal,
Het ergste moet nog komen.” Maar,
Dat wist ik al.

Now you're mine, completely.

Me and my friend Claude were about to cross the German-Belgian border, walking for miles through the woods, casually talking about giving relatives aneurysms as birthday presents, when it first struck me that we were not alone. I alerted Claude of the fact that we were being followed by a man of medium height and amazingly obese proportions. Claude was not surprised, but that was not surprising. In fact surprise fitted his character as a glove would fit a chicken. He said:

“I’ve had my eye on that fat bastard ever since we left Eupen.”

I asked him why he hadn’t informed me of this fact, but he just shrugged. Claude shrugged a lot. The thought of Eupen had him commencing a long rant about the ability of the place to smell like cowshit all over, without ever actually displaying any cows or any of the rural charms you would expect of a place that perennially stinks of dung. At first I was distracted by the presence of the obese man, but I quickly fixed my attention again on the river of sounds that gushed out of Claude’s mouth. That man sure had a way with words. He didn’t just use them for their functionality as little beacons of meaning in a sentence, but he stripped them totally, a bit like you would undress a deliciously firm young girl if she’d happen to be in your bedroom when you develop an erection, and put them in unforeseen and often obscene contexts. I had somewhat of a man crush on Claude, I must admit, and I sometimes fantasized about being him. I, of course, could never be French, for I can’t stand the foul stench of fried frogs’ legs nor did I prefer my women unshaven and smelling like the countryside. Claude’s discourse, a Parisian salute to all things less noble than the French capital of the world, which were, as he claimed was evident, all the things in the world, reached its climax and, soon after that, its end. I applauded his words and tried to sound neutral when I sang his praise as a great orator. I might have even had an erection, for nothing stirred me like a good old verbal temper tantrum from a guy friend. He just acknowledged my words with a slight nod of the head and a “bien sur” that was really more of a whisper than a real semantic statement.

“So far, so good, this will be a perfect day, with no god higher than bacchus, if any”, I thought. I was wrong, as it turned out.

Only a couple of more steps and we would have passed the border. I carelessly looked behind me and saw that the fat man had gained on us and was now at arms’ length strolling behind us. He was sweating, a vast stream of little beads on his forehead developing into rivers by the time they reached his nose, temples and cheeks, like a disgustingly salty mountain river. His mouth was open and his tongue was churning inside it like laundry in a washing machine. It was as if he was French kissing an invisible creature. I’m afraid I found it all to be intolerably funny and I turned around, so as not to laugh in his face. The border was there, right ahead of us, a yellow line in the middle of the woods, surrounded by German flags and drawings of eagles and all the other things the Germans love to make silly movements with. The eagles on the banners had a menacing quality, their eyes were pealing out just a bit too much, as if they were afraid. They looked like they wanted to come out of the cloth. Or were they real eagles, actually? I thought that there had to be something wrong with reality, but I couldn’t really tell what it was, exactly. My ears were ringing. Claude was not talking anymore and the ringing sound was soon cancelled by the sounds of the woods all around us, which hadn’t gripped my attention before, a thousand birds and millions of bugs and the wood and plants slowly and creepily growing and creaking. I felt the fat man’s hand on my left shoulder. I turned around and gaped into his face, a greasy strip of bacon in which the eyes fiery and violently shone. I could see the sweat stains yellowing up under his armpits. This was one stinky heap of flesh. He burped in my face and as I wanted to object he sang: “…but will you still love me tomorrow?”

Never before and never again in my life have I heard such a beautiful and sweet voice. It resonated in my ears and shook until it reached my stomach where it exploded in fragments going through my entire body. It was the perfect voice, the voice of a god, of a golden creature that knows not of pain and suffering and of the tediousness of everyday existence. Knows not of falling in love and falling out of it, of getting sick and of recovering or dying. It was the voice of a being with no permanent marks and no stains, only perfect, and nothing more. He just closed his eyes for the shortest fraction of time and he smiled, after which he turned around and strutted up the path down to the nation of dung people.

Well, we just stood in silence, as we had been turned to stone, and being filled with awe and such, but I’ve never been one to pounder to much about mystery and miracle, so after a couple of minutes I just slapped Claude on the back and we started walking again, with some effort. When we crossed the line, one of many which arbitrarily separates the brotherhood of men and turns them into enemies, I said:

“What a strange, fat man.”

Claude just looked at me and said nothing, he looked and acted speechless and I could tell he was shocked by my words, which was another miracle. He was not likely to be shocked, not even when you would piss on the Tour Eiffel. This seemed like a triviality, in away, but I could tell he had a hard time shaking it out of his body. When we reached Aachen in the evening we checked into a hotel and went to a bar and I decided to get crabs from some cheap prostitute named Lutzy, or something like that, while Claude chased after some bird with a ribbon in her hair, probably to look cute and innocent, which fooled nobody, except maybe herself. I put my dick into Lutzy, and I started ragging and ramming her comfortable and publicly accessible loins. I’ve always been a fan of the facilities that modern democracy has to offer.

As I reached my climax, as I jizzed int Lutzy’s purse, I could hear, as out of nowhere, but very distinctly “but will you still love me tomorrow?” It was beautiful and it wiped the feeling of my orgasm away like a butterfly is destroyed by a hurricane. It scared me shitless, and crabby Lutzy had to chase me down the road to collect her money. I was already back at the hotel when I realized I hadn’t pulled my pants back up. An hour later Claude came home too, with a face as white as a glass bottle of milk, and as we exchanged stories we both realized we had heard the same thing. We had both heard the singing voice of the fat god as we had an orgasm, even though we were both at a different point in space-time.

How heaven can become hell when you’re stuck in it. During every single orgasm I have had since that day, 2392 according to my log, I have heard his voice saying those words. Even when I have a wet dream after long periods of abstinence his voice never fails to wake me up.

I went looking all over for him, in Eupen, in Germany, in the rest of Europe and the world. I had an artist sketch him and I carry this image with me, everywhere I go. Nobody knows him, nobody believes my story when I tell them. Doctors have looked at my brain, have asked me questions, have tapped my knees and listened to my lungs and drained liquid from my spine, but nobody found anything. It seems I’m sane, except for this one thing. It has killed Claude, not literally, but it has reduced him to a shadow of himself. He’s become somewhat of a maniac. He’s in an institution, now, they have to tie his hands together so that he wouldn’t masturbate until his dick goes to shreds. Poor old Claude, I have loved him so.

People ask me if I think it would have been better if I never would have heard this glorious and heavenly sound, now stuck in my mind, probably echoing something outside of it. I think this hypothetical situation is not one I can seriously consider, because I don’t even remember the time before I heard the voice very well, and all these years before seemed like a waste of time. I just wished I’d know what it is all about, because no questions have been answered by the revelation of this godliness in my life. When I was an atheist everything was clear and I was perfectly contented without a purpose or a meaning beyond itself. Now, I’m always worried. Am I doing good? Am I doing right? Does anybody care? Is somebody watching me, and why, and when? What is the purpose of life and where are we all going, over there, at the end of existence? Questions, I feel, only one fat man can sing to peace and silence.

Over liefde en de noodzaak om uzelf door uwe kop te schieten, zo nu en dan

Ze hebben het over de Liefde, kapitaal en onversneden en absoluut. Ge ziet het woord opduiken in de boekskes, en op de radio, en op de tv zelfs, maar wie kan er nog zeggen dat hij echt weet waar het allemaal om gaat? Geen mens en maar goed ook, want het is met dat liefhebben gelijk met al de rest in het leven, leg het bloot en ontleedt het en blijf er maar over praten en neuten en zeveren en ge zult zien dat er op het einde geen flard van overschiet. We praten onszelf kapot, we analyseren onszelf aan flarden. Ik ben een mens die graag zijn gedacht zegt over allerlei dingen en dinges, en graag met veel woorden ook, en soms is er wel iemand die een keer wil luisteren en op het einde van mijn gelul zelfs moemelt dat het interessant was, maar na een tijdje als die ene bewonderaar dan weg is, als hij er al was, moet ge toch toegeven dat ge in de woestijn zit en dat zelfs de zandkorrels van u wegrollen, alsof ge besmettelijk geworden zijt en er niets nog in uw buurt kan blijven. Als zelfs de bomen en het water naar de andere kant kijken als ze u af zien komen weet ge dat het tijd is om voor een tijd uw muil te houden. Maar zal mij dat tegenhouden om toch te spreken, om het discours te laten ophouden en nu uiteindelijk een keer gelijk een mysticus de ervaring onversneden en verzwakt door te veel woorden en zinnen en betekenissen op mij te laten afkomen? Bah nee, ik ben een ijdel en al te vergeetachtig beest, en na de laatste keer dat ik gezworen heb om nooit meer te spreken, eloquent of niet, komt er altijd wel nog een laatste keer, en nog één, en nog één, tot er weer een hele hoop eenzaamheid en onbegrip is om over te klagen en te zuchten en te ziften. Ik zal dus nog maar een keer zeggen wat de liefde is, zodat ik daarna kan zeggen dat niemand het verstaan heeft en dat zelfs een hond die zijn eigen kak opeet nog intelligenter is dan de meeste mensen.

Awel, liefhebben is in de eerste plaats geen goesting hebben om uzelf door uwe kop te schieten. Dat is een observatie die al lang geleden gemaakt is, maar ze blijft vandaag zo waar als honderd of zelfs vijf jaar geleden. Als ge uzelf door de kop wil schieten ziet ge maar één persoon graag en dat zijt ge zelf, en zo’n reflexieve relatie kunt ge moeilijk liefhebben noemen. Liefhebben is vooreerst naar buiten gericht, het heeft geen betrekking op uzelf, het gaat uit en naar buiten, het reikt, gelijk een klein manneken dat op zijn kop valt en met zijn kleine handjes naar zijn moeder tast. Ik geef toe dat er veel momenten zijn geweest waarop ik mijzelf door de kop wou schieten, en er zullen er waarschijnlijk ook wel nog veel komen en misschien is het stom dat ik het niet gedaan heb en het zou me alvast bespaard hebben om over zulke dingen te neuten. Een op zichzelf gericht gevoel van misbehagen staat dicht bij haat, het is u slecht voelen in de wereld en er geen deel meer van willen uitmaken, anders gezegd, het gaat om een slechte relatie met de wereld hebben en er een breuk mee willen maken. Ge moet daarvoor natuurlijk niet noodzakelijk een kogel door uw kanis jagen, er zijn ook nog meer drastische manieren om te breken met alles. Ge kunt dan evengoed besluiten om een school vol kleuters uit te moorden, als ge meer van het externe agressieve type zijt, het maakt dan allemaal niets uit. Als er geen harmonie en geen aanvaarding van de omstandigheden is dan is er niets, noch geen granuleke stof, wat volgens den Bijbel toch wel het minimum is om iets mee aan te vangen. Ge moet alles aanvaarden om iets te kunnen geven, hoe klein het ook is. Om lief te hebben moet ge eerst in een bui zijn waarin ge liefde voelt en die dan uitspuwen naar iemand die ze misschien wel zal aanvaarden, of misschien ook niet, dat maakt eigenlijk ook al geen kloten uit, als het maar marcheert.

Liefde is in de tweede plaats geloven dat er dingen van waarde zijn en er waarde aan hechten om ze te verdedigen. Als ge alles oké vindt en alles en iedereen lief wilt hebben evengoed als ge ze zou kunnen haten, zult ge al vlug niets meer voelen, en blijft er op het einde niets over behalve een leeg en ijskoud bestaan alleen. Het is gelijk die mensen die bij een hobbyclub gaan, niet echt omdat ze geïnteresseerd zijn in postzegels of salsadansen maar omdat ze toch maar iets moesten kiezen en dan maar iets gekozen hebben waar ze eigenlijk niet echt achterstaan, en de echte fanatieke mannen die postzegels wel echt belangrijk vinden voelen dat dan en ze worden na een tijd gelyncht en boven een spit gebraden. Ge moet zorgvuldig selecteren wat er de moeite waard is en wat niet, en daar dan aan blijven haken, en als ge dat niet kunt moet ge u door uw kop schieten, want dan zijt ge geen schup voor uw kloten waard. Als alles evenveel waard is dan is het niets waard, en dan is het kwaad overal, en dan kan er geen affectie, geen streling en geen genoegen zijn.

Een derde en laatste punt. Liefde is het lichaam dat door de geest aangevuurd wordt, dat wil zeggen liefde is niet echt, niet zoals elektronen echt zijn, het is een door ons mensen bedachte fictie. Er is nergens liefde, daarbuiten, de kosmos is leeg en donker, en als hij het niet is dan is hij wreed heet en onleefbaar. Beesten neuken en vreten en lijden en gaan dan dood, en dat is al veel, maar tot meer zijn ze niet in staat. Laat het ons maar eerlijk zeggen, we hebben de liefde uitgevonden, en we praten er zoveel over omdat we weten dat ze niet echt bestaat, we zijn wanhopig om onszelf ervan te overtuigen dat we geen gelijk hebben in ons diep gevoel dat liefde niet bestaat, en we doen de zotste dingen om het te ontkennen, zoals om half twee ’s nachts een halfzachte verhandeling schrijven in gebroken dialect, in waarachtig Nederlands. Het is goed om te weten dat liefde niet echt bestaat, want het geeft ons de kans om elke keer opnieuw een verhaal te maken en om liefde en affectie te scheppen in die verschrikkelijke verlammende en tonguitrukkende duisternis die ons omringt. Ge moet zeggen: "Bah, duisternis, stinkende liezenotter, weg ermee", en het echt menen, ook. Godverdomme gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dan is het eenvoudiger om maar wat rond te neuken en in uw neus te koteren en iedereen zijn kloten af te draaien als ge ze in uw pollen kunt krijgen. Liefde, daarentegen, is een geheel van narratieven die we in onze ballen, baarmoeders en buiken voelen. Liefde is niet denken “ik wil haar neuken” gelijk de beesten die we zijn maar het is denken dat uw wijf geweldig groot en machtig is en zo schoon, gelijk het schoonste dat er ooit geweest is en er ooit zal zijn. En als ge dat niet kunt, omdat ge geen verbeelding genoeg hebt of omdat ge zo droog zijt en vol haat dat ge bijna verdort, dan zijt ge een zielige, stomme mens, en moet ge uzelf maar door uw kop schieten, want dan draagt ge niets bij aan het bestaan en is er niemand die iets aan u heeft, inclusief gijzelf. Mijn laatste zin bevat geen liefde, maar het kan niet alle dagen kermis zijn, zelfs niet in de hel, laat staan in deze nog veel ergere droogkloterij die het leven is.