zondag 25 oktober 2009

Geen last meer van netelroos dankzij eenvoudige natuurlijke methode.



Wij van De Laatste Cynicus BVBA (Bedrijvigheid voor Behoeftige Armen) geven om onze lezers. Daarom, en enkel daarom, stellen wij een paar van de meest frequente problemen van bloggers wereldwijd aan de kaak en suggereren er eenvoudige natuurlijke oplossingen voor. Vandaag: netelroos.

Heeft u wel eens last van dof, saai en ronduit weerbarstig haar? Zit u samen met uw haardos soms urenlang in rokerige conferentiezalen en/of onverlichte kamers? Bent u niet blank en trekt uw haar sowieso op geen kloten? Ondervindt u hier de kwalijke gevolgen van? Misschien is de gepatenteerde Unchihoed (zie bovenstaand fotografon) van De Laatste Cynicus BVBA dan wel iets voor u!

De Unchihoed komt rechtstreeks uit Japan overgewaaid (niet letterlijk, vervoer gaat per vliegtuig) en maakt hier heel wat furo! Re! Door de Unchihoed enkele uren per dag te dragen kunt u al uw haarproblemen (behalve kaalheid, broze haarwortels, verkleuringen en vettigheid) in één klap aanpakken. Weg met al die dure conditioners en supplementen! Weg met uren in de file staan omdat u een vervelende maar goedbetaalde job in de hoofdstad hebt (heeft natuurlijk niets met de Unchihoed te maken, maar weg ermee)!

De unchihoed is niet goedkoop! Koop hem nu voor geen korting! Steek uw buren de ogen uit!

Unchi. We're not shitting you.

De Laatste Cynicus is niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen, stront in de ogen, stank en sociaal isolement.

dinsdag 20 oktober 2009

LVDA, miskend genie, spreekt.

Verschraling. Dat is alles wat ik zie, voel en ruik in de huidige literaire wereld. Overal waar je kijkt dezelfde tweeledige eenzijdigheid: het breekt mijn schrijvershart.
LVDA op cuttingedge.be

Ik las deze en vorige week op cuttingedge.be de columns van een zekere Ludo Vandenabeele. Ludo wie?

Ludo is naar eigen zeggen 'de grootste ongepubliceerde geest van zijn tijd' en dat merk je. De man schrijft met een zeer hautaine pen en spint per zin een vijftal neologismen uit zijn schrijfwiel. Om over zijn inktmatrak nog maar te zwijgen!

Zijn eerste column ("het Kyoto-protocol") was een even arrogante als lucide analyse over wat er mis is met de literatuur en, vooral, waarom hij, LVDA, het beter kan. Hij ziet in de hedendaagse schrijverij een tweedeling tussen 'Actua', godin van alle romans die zich op een actueel thema baseren (bweirk), en 'Conspiratius', de aartsvader van alle historische faction-crap, waaraan wij eerlijk gezegd ook een bloedhekel hebben. De columnist zoekt en vindt een uitweg uit de impasse die hij overazl ziet en die hem pijnigt. LVDA gaat niet voor de gulden middenweg maar voor de synthese. Als kind van de babyboomers doet hij dit wellicht in de beeldenstormende traditie van de oude neo-marxisten, en dat vinden wij prima, zolang zijn schrijfstijl maar wat vlotter is dan pakweg een Althusser of een Marcuse. Naar de majestueuze zinnen van "het Kyoto-protocol" te oordelen hebben we echter niet veel te vrezen.

Het project van LVDA is postmodern zoals de postmoderniteit eerst bedoeld was. Hij neemt een toevlucht tot de polyseminatie, tot de vermenging van de hoge en de lage genres en bereikt het ahistorische door het historische tot op zijn kantelpunt te drijven. Zou nemen en zou bereiken moeten we zeggen, want een leesklare roman blijft voorlopig uit.

Hopelijk schrijft hij ook effectief een gepubliceerd boek, ooit. Tot hier een lofzang, want er breken gitzwarte paragrafen aan.

Lijdt LVDA aan een onevenwichtige geest, zoals vele grote genieën voor hem(Donovan bijvoorbeeld)? Neemt de man medicijnen, of drinkt hij te veel? Lijdt hij aan verlammende depressies en angstpsychosen. Waar zijn eerste column een stilistische en lucide parel was, is zijn tweede ("Xenos en Etnos, oude vrienden, dikke bullshit") een orakelstuk van het groteske, een lofzang op de waanzin en een epifenomeen van een tot op het bot gefrustreerde ziel. Een pseudomessianistisch gekanker uit de onderbuik van Cerberus. In de tweede column maakt LVDA een al te overduidelijke en op sommige punten onhoudbaar wankele analogie van twee sterren in een ver sterrenstelsel met Vlaanderen en Nederland. Waar het eeuwige hem greep in "het Kyoto-protocol", zo smijt hij zijn intellectuele gewicht in dit schrijven op het vergankelijke, op het banale des mensen en zelfs op het politieke, oh infame.

We kregen de onuitwisbare indruk van een zielig tierend mannetje, een semantische vetzak die onder zijn eigen woorden onderuit gaat, op ons netvlies gebrand. LVDA kast en kraakt van het symbolische speeksel en glorificeert zichzelf door iedereen aan zichzelf onder te schikken, niet beter dan een ordinaire pamfletschrijver. Hij knalt de intellectuele beaumonde daarbij met een moker frontaal tegen het voorhoofd. De onschuldige burgers moeten eraan geloven, maar de psychopaat, Ludo, kijkt niet om. Hij vertrapt.

Ook Tom Lanoye wordt de kop van jut in "Xenos en Etnos, oude vrienden, dikke bullshit". Waarom? Dat weet niemand, behalve LVDA zelf, er lijkt niet meteen een rationele verklaring te zijn. Is hij een homohater? Een Antwerpenhater? Heeft hij het niet voor slagerszonen met een brilletje? Of houdt hij gewoon niet van mensen? In een combinatie van de antwoorden ligt het antwoord op het waarom van zijn plotse bloeddorstigheden verscholen.

Toch kijken wij uit naar de toekomstige columns van LVDA, niet om wat hij is of om wat hij denkt maar omdat er verlichting en troost in zijn woorden schuilt. Hij is een westerse profeet in een tijd van politici. Hij legt bloot, op verschillende wijzen en met variabele resultaten, zoals dat bij profeten gaat. Eerst ziet men door het literaire strelen de toekomstige grote literatuur van de mens maar even later is niets behalve het columnistische equivalent van een anale verkrachting met een stanleymes. Beide ervaringen kan je maar moeilijk vergeten.


Klik even door en overtuig uzelf van de, soms kwaadaardige, genialiteit van LVDA.


Column 1

Column 2